۱. علی فتاح؛ قهرمان بی‌صدا
علی، پسر جوانی است که در جهانی پر از هیاهوی غرب‌زدگی و سیاست، راه سکوت را انتخاب می‌کند. او نه درگیر تظاهر می‌شود و نه فریاد عدالت‌خواهی سر می‌دهد، اما حضورش سنگین و مؤثر است. علی عاشق است، اما از آن دست عاشق‌هایی که به جای فریاد زدن، با سکوت وفادار می‌مانند. او آموزه‌های پدربزرگش را در دل دارد و از بازار سنتی، صداقت و دیانت را آموخته. علی قهرمان این قصه است، اما نه در میدان جنگ یا سیاست؛ در میدان عشق و اخلاق. او گم‌گشته‌ای نیست که به دنبال هویت بگردد؛ او نگهبان هویت فراموش‌شده است. روایت، او را چون یک آیینه معرفی می‌کند که جامعه‌ی اطراف در آن بازتاب می‌یابد.

۲. جدال سنت و مدرنیته
رمان، نمایشی از تقابل دو جهان است: یکی سنت‌زده و مذهبی، و دیگری مدرن و غرب‌گرا. خانواده‌ی علی و خانواده‌ی مهتاب دو قطب متضاد این پیکار فرهنگی‌اند. مهتاب در دنیای مدرنیته پرورش یافته و ارزش‌های تازه‌ای را دنبال می‌کند، در حالی‌که علی با نگاهی دینی و سنتی رشد کرده. این تضاد، در دل قصه‌ی عاشقانه‌ای نهفته که به بن‌بست‌های فرهنگی می‌رسد. تهران، نماینده‌ی این کشمکش‌هاست؛ شهری با چهره‌ای در حال دگرگونی. امیرخانی از خلال این تضاد، هشداری هنرمندانه نسبت به بی‌ریشگی نسل آینده می‌دهد. قصه، نقدی بر تقلید کورکورانه از غرب هم هست، بی‌آن‌که ستایشی افراطی از گذشته باشد.

۳. عشق، نه برای تصاحب
در دل داستان، نوعی از عشق به نمایش گذاشته می‌شود که بیشتر از آن‌که به وصال بیندیشد، به فداکاری می‌پردازد. علی، عاشق مهتاب است، اما این عشق نه به تملک، بلکه به رهایی می‌انجامد. او از خواستن، به واگذاردن می‌رسد و در نهایت، آرامش را در فراق می‌یابد. این عشق، برخلاف عشق‌های پرهیجان و لحظه‌ای امروزی، در عمق روح شخصیت جریان دارد. برای علی، عشق ابزاری برای رشد معنوی است، نه صرفاً لذت یا کامیابی. او تا پایان عاشق می‌ماند، اما هرگز مهتاب را مجبور به همراهی نمی‌کند. در این روایت، عشق مساوی است با گذشت، با ایثار و با سکوت.

۴. تربیت به سبک فتاح‌خان
پدربزرگ علی، تاجر مذهبی و خیرخواهی است که نگاهش به زندگی از جنس معرفت است. او باور دارد که تربیت، یعنی نشان دادن راه، نه تحمیل آن. علی در سایه‌ی این پدربزرگ رشد می‌کند؛ مردی که مال را برای خدمت به خلق می‌خواهد، نه برای سلطه. فتاح‌خان از علی انسانی می‌سازد که بین دین، عشق و اخلاق توازنی ظریف برقرار می‌کند. این سبک تربیتی، یادآور آموزه‌های حکمت شرقی و اخلاق بازاری سنتی ایرانی‌ست. رمان از دل این ارتباط، الگوی مردانگی و مسئولیت‌پذیری را بازتعریف می‌کند. فتاح‌خان، هرچند در پس‌زمینه است، اما پایه‌گذار بنیان شخصیتی علی‌ست.

۵. زبان، روایت، و نثر خاص امیرخانی
یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های «من او» سبک نوشتاری‌ خاص و شاعرانه‌ی آن است. امیرخانی از جملات کوتاه، تعبیرات سنتی و نثر شبه‌کلاسیک بهره می‌برد تا فضای تاریخی و احساسی خاصی ایجاد کند. زبان در این رمان، صرفاً ابزار روایت نیست، بلکه خود، بخشی از تجربه‌ی ادبی است. خواننده گاه احساس می‌کند که در متن حافظ یا گلستان سیر می‌کند، نه یک رمان معاصر. نثر امیرخانی بر موسیقی واژگان، تقارن جملات و حتی ضرباهنگ روایت تأکید دارد. این ویژگی، «من او» را از بسیاری از آثار معاصر جدا می‌کند. ادبیات، در این رمان، همچون شخصیت سوم حضور دارد.

۶. رهایی در پایان، نه شکست
پایان رمان، نه تراژدی است، نه کامروایی؛ بلکه نوعی رهایی‌ست. علی به مهتاب نمی‌رسد، اما در دل خود، به آرامشی والا دست می‌یابد. عشق او در قالب دعا، صبر، و حرکت به‌سوی قدس و کربلا متبلور می‌شود. مهتاب شاید برود، اما علی «او» را برای همیشه در دل دارد. این پایان، نوعی پیروزی روحی‌ست بر وسوسه‌ی تملک و رنج فراق. امیرخانی ما را به دنیایی می‌برد که عشق پایان ندارد، حتی اگر جسمی در میان نباشد. در نهایت، علی، انسانی کامل‌تر است؛ چون آموخته است که دوست داشتن، همیشه با رسیدن همراه نیست.